Wróć do listy

LOGORYTMIKA

Logorytmika pojawiła się w początkach lat 70-tych XX wieku. Powstała jako potrzeba połączenia ćwiczeń rytmicznych ze słowami. W logorytmice odnajdziemy  elementy metody Carla Orffa. W jego metodzie umuzykalniania dzieci słowo, muzyka i ruch wzajemnie się przenikają tworząc integralną całość. Rozwinięta artystycznie muzyka jest przedłużeniem mowy, zaś muzyka instrumentalna przedłużeniem ruchu-gestu. Celem zabaw i zajęć prowadzonych metodą Orffa jest kształcenie inwencji twórczej dziecka, własnych kompozycji słownych, muzycznych, ruchowych.

Wg Aurelii Rozentalowej logorytmika jest to jedna z technik logopedycznych, metoda oparta na rytmie muzycznym wraz z zastosowaniem słowa, włączonego jako akompaniament w rytmicznie zestrojony przez muzykę ruch całego ciała.
Cele logorytmiki:
  • usprawnianie słuchowe i ruchowe dzieci z zaburzeniami mowy
  • wyrabianie szybkiej reakcji na bodziec dźwiękowy ( w tym słowo), wzrokowy, ruchowych
  • rozwijanie umiejętności sprawnego wykonania ruchów z zakresu motoryki dużej i małej (planowanie, precyzja, tempo, rytmiczność)
  • wspieranie rozwoju naśladowania i zabawa „na niby”
  • wzrost świadomości swojego ciała i sprawczości
  • rozwój sfery emocjonalnej i społecznej
  • uwrażliwienie na aspekty prozodyczne mowy
  • zwrócenie uwagi na rytmiczność i sekwencyjność mowy
  • wzbogacenie słownika biernego i czynnego
  • stymulowanie myślenia przyczynowo-skutkowego

Elwira Gajkowska